“Γεννήθηκα στον Πειραιά. Μεγάλωσα στα… πέριξ. Παλιά Κοκκινιά, Κορυδαλλό, Νίκαια.
Στις γειτονιές που μεγάλωσα, ο πλουσιότερος δεν είχε να φάει!

Στους πλουσιότερους ανήκαμε κι εμείς! Ήμασταν, όμως, στοργική οικογένεια.
Πήρα πολλή αγάπη απ’ τους γονείς μου. Και αρχές.

Ο πατέρας μου μου έλεγε «Θέλω βέβαια να προκόψεις, αλλά πάνω απ’ όλα να ‘σαι καλός
άνθρωπος και να ‘χεις φίλους».

Είχα πάντα φίλους. Αυτοί με μεγάλωσαν.

Σαν παιδί έπαιξα λίγο, γιατί απ’ τα 10 μου δούλευα περιστασιακά, όπου έβρισκα.

Τα παιχνίδια μας – μιας και δεν είχαμε παιχνίδια – ήταν από… φυσικά υλικά: χώμα, που
φτιάχναμε λάσπη και χτίζαμε, ξύλινα σπαθιά, ποδοσφαιράκια από ξύλο και πρόκες, τσέρκια
και άλλα τέτοια αξιοζήλευτα.

Ποδήλατο είχε ένας στη γειτονιά και τρέχαμε όλοι από πίσω του, μήπως μας δώσει καμιά βόλτα!

Στο σχολείο πήγαινα πάντα καλά, ήμουν από τους πρώτους μαθητές. Ποτέ, όμως, δεν έπαιξα σε σχολική παράσταση ή δεν είπα κάποιο ποίημα σε εκδήλωση. Ντρεπόμουνα.

Στο θέατρο, ούτε ξέρω πώς βρέθηκα!
Απανωτές συμπτώσεις με ´πήγαν´ μέχρι την πόρτα της δραματικής σχολής του αγαπημένου μου δάσκαλου Πέλου Κατσέλη. Πέρασα το κατώφλι της σχολής πιο πολύ από φιλομάθεια, περιέργεια και μια, ας πούμε, γοητεία που μου ασκούσε ξαφνικά αυτός ο άγνωστος ως τότε για μένα ´τόπος´.

Να γίνω ηθοποιός, ούτε που το διανοήθηκα, μέχρι και που τελείωσα τη σχολή (με άριστα
παρακαλώ!)

Μάλιστα, πήγα και βρήκα μια άσχετη δουλειά, σ’ ένα θερμοκήπιο στα Καλύβια.
Για θέατρο ούτε λόγος. Έλα, όμως, που και πάλι οι συμπτώσεις είχαν άλλη άποψη! Έτσι, χωρίς να το καταλάβω, βρέθηκα σε μια οντισιόν του ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟΥ, του αγαπημένου μου Σπύρου Ευαγγελάτου κι από ‘κει άρχισαν όλα.

Έκτοτε, δουλεύω ακατάπαυστα στο θέατρο και αυτό σκοπεύω να κάνω, όσο μου το επιτρέπουν οι δυνάμεις μου.

Όταν είμαι πάνω στη σκηνή, νομίζω ότι δραπετεύω απ’ την πραγματικότητα και ζω μια άλλη, αληθινή, συναρπαστική ζωή! Ευλογία!

Πολύς κόπος, πολύς μόχθος, μια διαρκής μάχη με τον πιο δύσκολο αντίπαλο -τον εαυτό σου-, αλλά κάθε φορά που νικάς η ικανοποίηση και η χαρά δεν περιγράφονται με λόγια.

Κινηματογράφο έχω κάνει λίγο, αλλά μου αρέσει πολύ. Τηλεόραση έχω κάνει πολύ και της οφείλω πολλά. Ραδιόφωνο έχω κάνει πολύ και το αγαπώ, αλλά τη μαγεία του θεάτρου, όπου όλα συμβαίνουν σε ενεστώτα χρόνο, δεν τη συγκρίνω με τίποτα άλλο.

Όσο, δουλεύοντας τους ρόλους, μελετάς τους ανθρώπους, τόσο πιο πολύ τους μαθαίνεις, τόσο πιο πολύ απελπίζεσαι και τόσο πιο πολύ τους αγαπάς!

Μιας και μιλάμε γι’ αγάπες… οι μεγάλες μου αγάπες στη ζωή, είναι ο γιος μου, το θέατρο, οι φίλοι μου, οι γυναίκες, η βάρκα και η μηχανή μου”.